قایُم موشک وازی می‌کوردیم
چُشمانُمو بیگیتُم و تا دَه بُشمُریَم
حالیم بَ که دُمبال یه دَگ و دوجه یِی که پیدات ناکُنُم
بعد که چُشم وا کوردُم بِیدیَم بِشی‌یِی... یادُم بیامه یه جا بُخوانده بی‌یَم:
«قایم موشک بازی تمرینِ جدایی‌هاست!»
بشی‌یَم طِوله‌ای میان، دنی بی‌یِی... یک یک اتاقان سَرُک بَکشی‌یَم، تندورستان، مطبخ، پسینه و حیاط و کُلِ باغو دی بِیدیَم!
یِگهو یادُم دَکَت به پُشت بُوم...
پَله‌کانه جَر اومی‌یَم و مُچته در حالِ دُندُک بِزیَن به گته نَنه‌ای لواشکان بیگیتُم.
آها عِزیز جان، اینجا طالُقانه، قایم موشک وازی غلط می‌نه مایی بِ تمرین جدایی‌هان باشه! نهایت موشُشی همراه میتانی تمرین پاتُک بِزیَن کنی.
ایسه یه تیکه لواشک مُنه‌هادین تا مُن دی به گته ننه نگوئَم این موش باخوردگی لواشُک، تی یِی کاره!
وَگُردان طنزآلود یک شعر عاشقانه با چاشنی نوستالژیِ ناسیونالیستیِ یک طالُقانی اصیل که زود بُراق میبو اگه کسی بُخوا از جدایی گَپ بَزنه!
به قلم: سیده مریم قادری
اصل شعر قایم باشک از: آقای وحید رجائی نژاد
